Campioni Del Mondo

Het wereldkampioenschap voetbal volgen is een hele opgave, maar eens je eenmaal bezig bent is het moeilijk stoppen. Na de afgelopen twee edities te hebben gemist besluit ik me weer eens te verdiepen in dit verslavend fenomeen. Bij gebrek aan Belgen in het WK en een identiteitscrisis als gevolg van 9 jaar woonachtig te zijn in Nederland, ga ik volledig voor het Nederlandse team. Na twee wedstrijden begint de spanning echter te verslappen en de interesse te verdunnen. Ik verneem uiteindelijk via de krant de uitschakeling en pijnlijke afslachting van het Nederlands elftal door de Portugezen. Daarna gaat het alleen maar bergafwaarts tot ik op 7 juli naar Italie vlieg voor een bruiloft. Ik verblijf eerst een paar dagen in Rome en beland tot mijn grote verrassing in de finale-strijd tussen Italie en Frankrijk. Er is ook geen ontkomen aan; de stad is volledig versierd en overladen met vlaggen, t-shirts en sjaals. Zowel auto's als brommers rijden toeterend rond met de nationale driekleur, iedereen meeslepend in een overwinningsroes die drie dagen zal duren.

De match zelfs zie ik in Trastevere, een oude volkswijk met kleine straatjes en kleine kroegjes. De helse hittegolf jaagt alle Romeinen de straat op, inclusief projectieschermen en televisies. Het is een volksfeest, een ultieme verbroedering, althans met vier seconden vertraging. De kroeg waar ik kijk, de befaamde 'Star Dust', heeft Rai, de gewone kabel televisie. Om de hoek hebben ze digitale televisie, die wegens ruimtelijke problemen vier seconden achterloopt op het gewone televisie net. Het resultaat is hilarisch! Bij ieder doelpunt wordt er eerst gejuigd in de 'Star Dust', daarna op nog geen 20 meter afstand in de kroeg om de hoek. En als kers op de taart komen er ook nog penalty's bij. Om de paar minuten een dubbele goal. Steeds meer mensen rennen van de ene naar de andere kroeg; dubbel plezier!

Na het laatste doelpunt is het dan eindelijk zover; de voorvoelde overwinning, de druk, de drang, het tomeloos verlangen naar verlossing knalt als een kurk uit de champagnefles. Er wordt gehuild, gedanst, gekust en geknield. Alles wat ook maar enigsinds kan rijden wordt de straat op gesleept om in een idiote, gillende en toeterende colonne door de stad te scheuren. In een half uur tijd worden de overbevolkte straten gehuld in een rookgordijn dat nauwelijks moet onderdoen voor een Nieuwjaars viering op de Amsterdamse grachtengordel. Met als enige verschil dat de mist in Rome wordt veroorzaakt door de uitlaatgassen. Ik beland achterop een scooter en wordt meegezogen in de euforie richting Piazza dei Popouli, het plein van het volk. Daar culmineert alle energie zich in een bachanale symfonie van rondhossend vlees in vuur, water, lucht en aarde. Mensen springen en kruipen met of zonder kleren in de centrale fontijn. Er wordt Bengaals vuur aangestoken en er ontploffen enkele zelfgefabriceerde bommen. Heel het plein is gehuld in rood wit groen en rook zweet bloed en tranen.

De volgende dag komt de spelersbus vanaf de luchthaven aangereden om in Circo Massimo, de voormalige olympische paardenrenbaan, de felbevochten gouden trofee te presenteren aan het volk. De hele weg lang staan schreeuwende, gapende en huilende mensen de bus toe te juichen.

In Rome aangekomen stappen de spelers over van een gesloten bus naar een open dubbeldekker. Ik sta zo dicht mogelijk langs de kant van de weg en krijg kippenvel... De goden komen eraan! Ik zie Del Piero op 5 meter afstand; hij kust de gouden beker. Als ik Italiaan was, kreeg ik nu een erectie. Wat een aura!

We lopen snel door naar Circo Massimo om ons te wringen tussen alle andere Romeinen die de hedendaagse gladiatoren staan toe te juichen. Tienduizende fans zingen simultaan 'Sono Campioni del Mondo'. Er hangt een losbandige alles overstemmende opwinding in de lucht. Als ik Italiaan was, kwam ik nu klaar...